Bir Ben Hikayesi

   Bizim ailenin aykırı çocuğuydum ben. Düşüncelerim, davranışlarım farklıydı hep onlardan. Ergenliğe bağlasalar da başlarda sonradan mücadele etmeye çalıştılar bu durumumla. Kardeşlerime yapmaları gerekenler söylenirken, bana hep yapmamam gerekenler söylendi. Haliyle ben de kendimi kanıtlama çabası içinde buldum kendimi. Kendimi kanıtladıkça özgürlük alanımın genişlediğini  fark ettim. Ben onlara kendimi kanıtladım, onlar yasakları kaldırdı. Bu ilişki bir süre böyle devam etti. Ta ki ben gerçek anlamda büyüyene kadar.
   Büyümek dediğim yaşadığım yıl sayısıyla ölçülen bir değer değil, olan olaylar tarafından beslenen bir süreç. Bu süreçte doğrularım kadar yanlışlarım da oldu elbette. Ancak sorumluluk sahibi olmayı ve yeri geldiğinde karar vermeyi bu süreçte öğrendim.
   Bu süreçte en çok babamla olan ilişkilerim zedelendi sanırım. O benim düşüncelerimi kabul etmek istemedi, bense onun hükmünü... O istediği gibi bir evlat yetiştirme derdindeydi bense ben olma derdinde. Şimdilerde sindirse de durumu hala eksik bir şeyler var aramızda farkındayım.
   Arkadaşlarım da türlü yaklaşımlarda bulundu bu durumuma. Yeri geldi alay konusu oldum birden fazla işte çalıştığım için, yeri geldi takdir edildim hem işi hem okulu bir arada götürebildiğim için.Zaten o dönemdeki arkadaşlarımdan beni yargılamayanlar kaldı geriye.
   İşte bu süreç geçtiğinde; artık bütün kararları kendim verir oldum. Kendi yasaklarımı kendim belirler, olanlardan sadece kendimi sorumlu tutar oldum. Tüm sorumluluk bende yani hep istediğim gibi. Artık aileme değil kendime hesap veriyorum. Yeri geldiğinde kendimi sorguya çekiyor, "Neden?" sorusunu kendime ben soruyorum...

 Yavuz Okumuş