3 Klip Birden...

   Oğuzhan Uğur, farklı tarzı ve eğlenceli klipleri ile şimdiden gönlümde ayrı bir yere yerleşti. Hatta öyle ki, ilk "3 klip birden" paylaşımımın üçünü de ona ayırmış bulunmaktayım...

Hikaye: " Ne şimdi gel, Ne de bir gün git "

    Sigaramı söndürdükten sonra son yudumumu da aldım biramdan. Şişeyi oturduğum koltuğun sağ yanına bıraktım diğer boş şişelerin yanına. Yeni bir sigara yakmak için ayaklarımı uzattığım sehpaya doğru eğildim. Paketin boş olduğunu fark ettim. Hayatta beni iki şey çok kızdırırdı. Birincisi bu saatte biten sigara, ikincisi sevişirken çok gürültü yapan yan komşum. Geriye yaslandım, gözlerimi kapadım. Uyumam için illa yatağımda olmam gerekmiyordu. Her an, her yerde uyuyabilirdim. Tam dalmak üzereydim ki kapının zili ile irkildim. Çok şaşırmıştım. Uzun zaman olmuştu kapım çalmayalı. Nasıl çaldığını bile unutmuştum. Kapıcı dahi uğramazdı bana. Tekrar kapadım gözlerimi, birinin ışığı yakmak isterken yanlışlıkla çaldığını düşündüm. Fakat bir daha çaldı kapı. Yavaşça kalktım yerimden, ağır ağır kapıya ilerledim. Kim olduğunu bile sormadan açtım kapıyı. Öylece baktım kapıdakine hiçbir şey demeden.

   “ Ben geldim.”

   “ Hoş geldin ama sen kimsin?”

   “ Önemli mi?”

   “ Değil. Neden geldin?”

   “ Yalnızlığını bölmeye geldim.”

   Ayakkabılarını çıkarıp fırlattı kenara. Sanki kendi eviymiş gibi rahattı. Direk salona doğru ilerledi defalarca gelmiş gibi eve. Hemen gittim arkasından cebindeki sigarasını ve cep telefonunu çıkarıp sehpanın üzerine bıraktı. Sertçe oturdu koltuğa. Kim olduğu önemli değildi ama sigarasının olması iyiydi. Hiç sormadan paketinden bir sigara alıp yaktım. Hemen yanı başına oturdum. Yaslandım geriye, kapadım gözlerimi… Dudaklarımda hissettiğim sıcaklıkla açtım gözlerimi. Dudakları dudaklarımdaydı.

 

   “ Ne yapıyorsun?”

   “ Yalnızlığını bölüyorum.”

   “ Neden?”

   “ İstemez misin?”

   “ İstemem…”

  

  Geri oturdu yerine. Etrafı süzdü bir süre. Sonra bana baktı. Gözlerimin tam içine. Çok güzel gözleri vardı. Elleriyle saçlarını geriye doğru taradı.

   “ Niye? Niye istemezsin?”

   “ İstemem işte. Alışmışken yalnızlığa, istemem gelip bölmeni, gidersin sen de bir gün. Gelip böldüğün yalnızlığıma terk eder gidersin beni.”

   “ Bir şans ver, belki ben gitmem?”

   “ Bir gün gidersin. Yarım kalır o zaman her şey. Şimdikinden daha ağır gelir yalnızlık. Beni alıştırırsın sana, sonra sensizlikte boğarsın beni. Yalnız uyandığım her günü zehir edersin bana. Alışırsam sıcaklığına, sen gidince üşürüm. O yüzden sen ne şimdi gel, ne de bir gün git.”

   Yavaşça kalktı yerinden. Cep telefonunu koydu cebine. Sigarayı da almak için eğildi. Vazgeçti sonra. “ Sigara kalsın” dedi. Odanın kapısına kadar ağır ağır ilerledi. Döndü bana baktı. Çıktı odadan. Kapının kapandığını duyunca anladım gittiğini. Yaslandım geriye kapadım gözlerimi. Yalnızlığımla kaldığım yerden devam ettim uyumaya.

                                                                                                          Yavuz Okumuş

Savaşa Hayır!!!

  3 Ekim 2012... Bir top düşer Akçakale'ye. 5 kişiyi canından eder, 9 kişiyi de yaralar. Peki kimdir bu mağdur insanlar? Halk.
 
  3 Ekim 2012... Top düştüğü yerde kalmaz. Türkiye ordusu angajman kuralları gereği bir kaç noktasını vurur Suriye'nin. Ölü ya da yaralı var mıdır bilinmez. Varsa kimdir mağdurları? Emirkulu Suriye askerleri.

  3 Ekim 2012... Akçakale'ye sadece top düşmez. Bir korku saplanır yüreklere. Kimlerin yüreklerine? Halkın.  Kimi memleketindeki kurulu düzenini bırakıp kaçmayı düşünür, kimi asker ocağındaki evladını.

  Bakıyorum bugün sosyal medyaya. Sınıra kilometrelerce uzakta, klavye efeliği yapanlar bağırıyor savaş istiyoruz diye. Çok oldular vuralım artık diye. Hadlerini bildirelim diyorlar. Peki niye geldik biz savaşın eşiğine? Halklar mı kavga etti, devlet başkanları mı? Kimlerin sorumsuzca, düşüncesizce hareketleri sonucu bu noktaya geldik. Peki kimler savaşacak masum halk mı, devlet başkanları mı? Kimler ölecek masum halk mı, 20 korumayla gezen devlet başkanları mı?

   Bugün hep bir ağızdan SAVAŞA HAYIR deme günüdür. Çünkü eğer hayır demezseniz; duman kokacak her yer, kanlar sızacak topraklara, göz pınarları kuruyacak anaların, küçücük bir çocuk ölecek elinde bez bebeği ile, sesler titreyecek, televizyonlar hep kötü haber verecek, her gün korkuyla uyanacak insanlar... Ve eninde sonunda olan sadece masum halklara olacak.




                                                                                           

Yavuz Okumuş