Üç Film Birden/2

   Bir "Üç film birden" paylaşımı ile yine karşınızdayım. Eski yazılarımı okuyanlar bilir; izlediğim filmlerden üçünü seçer size tavsiye ederim. Son zamanlarda çok film izleme şansım olmadığı için yazının ikinci serisi biraz gecikti. Neyse lafı uzatmadan filmlere geçeyim artık:

                                                               LAL GECE 

   Çocuk gelinler... Türkiye'nin yıllardır kanayan ama çözüm konusunda hiç bir uygulamaya geçilmeyen yarası... "Lal Gece" filmi de bir çocuk gelin hikayesi. Bir oda, ergenliğe yeni girmiş bir gelin ve yıllarca hapis yatmış ellili yaşlarında bir damat... Uzun bir gece... Bu film çocuk gelinlerin gerdek gecesini tüm acımasızlığıyla yüzümüze çarpıyor adeta. Damat gerdek odasında çocuk gelinin korkusuyla, sorularıyla ve çocukça oyunlarıyla başa çıkmaya çalışırken, bir taraftan da kendisi ve töreleriyle yüzleşiyor. Yani film, olayı sadece gelinin gözünden ele almak yerine, hem gelin hem de damadın gözünden ele alıyor ki bu da filmi ayrı güzel kılıyor. Tek bir mekanda ve sadece ikili diyaloglarla ilerleyen film ise benzerlerinin aksine hiç sıkmadan anlatılıyor. Oyuncularında etkisiyle karakterlerin duyguları ise direk izleyiciye aktarılıyor. Reis Çelik'in gerçekleri gözler önüne serme konusundaki bu çabasını desteklemek amacıyla bence bu film kesinlikle izlenmeli...  

THE MUDGE BOY

   Film; taşra yaşayan, kısa bir zaman önce annesini kaybetmiş bir gencin cinsel kimliğini keşfetme aşamasında  babasıyla ve çevresiyle yaşadığı problemleri anlatan güzel bir dram filmi. Filmde aslında iki karakter öne çıkıyor. Cinsel kimliğini kabullenmiş bir birey ve cinsel kimliğini reddeden bir birey... Bu iki kişinin kurmuş olduğu ilişki...Seviyorum bu tarzdaki "hafif dram" filmlerini. "hafif dram" diyorum çünkü film gözlerinizi yaşartmıyor ama içinize işlemeyi başarıyor. Dram filmlerini sevip de ağlamayı sevmiyorsanız bu filmi izlemenizi kesinlikle tavsiye ederim...

Into The Wild

   Bilen bilir... Bu filmin ben de her zaman yeri ayrıdır. Kaç sefer izledim bu filmi bilmiyorum. Ama her izlediğimde hayranlığım daha da arttı. Bilmiyorum belki de kimsenin cesaret edemediği ama aklının bir köşesinde hayalini kurduğu hayatı yansıttığı içindir bu hayranlık. Severim gerçek hikayelerden esinlenilen filmleri. Bu film de yaşanmış bir olaydan esinlenerek çekilmiş. Filmde üniversiteden yeni mezun olmuş bir gencin, bütün sorumlulukları geride bırakarak Alaska'da doğa ile içiçe yaşamak için çıktığı yolda başından geçenler anlatılıyor. Tanıştığı insanlar, yaşadığı maceralar vs... Hepsine değiniliyor filmde. Film biraz uzun. Çevremde izleyenlerin pek çoğu da sıkıcı buluyor işlenişi. Ama ben onların tam aksini düşünüyorum. Bence film gerçekten izlenesi bir film. Vaktiniz de bolsa bu filmi izlemenizi şiddetle tavsiye ediyorum...

                                                                                                                Yavuz Okumuş

  

Sevmek Çok Güzel Ama...

  Duvarlar bu gece sanki meydan okuyorlar bana... Üzerime üzerime geliyorlar bu karanlık odada... Kapılar kapalı hep bana. Ne kimseyi alabiliyorum içiri ne de kendim çıkıp gidebiliyorum. Sesler... Sesler duyuyorum... Ayak sesleri, konuşmalar, gülüşmeler, ağlamalar, hıçkırıklar... Bu odanın dışında akıyordu hayat. Bu odanın dışında yaşıyordu insanlar... Benden ve herşeyden habersiz...
 
  Tam merkezindeyim karanlığın. Ellerimle dokunabiliyorum bazen ona.  Korkutuyor karanlık beni. Ama ne ay'ı istiyorum, ne de yıldızları... Sen aydınlat karanlığımı ışığınla. Sadece seni istiyorum.
 
   Ben sadece izledim hayatımın bu noktaya gelişini. Sadece izledim beni sana mahkum edişini. Hiç birşey yapmadım herşeyim olurken sen. Hiç birşey yapmadım herşeyimi alıp götürürken sen. Ben sadece izledim...

   İşte şimdi yalnızım bu odada. Dışarıda ne varsa boş. Sensiz herşey yarım. Sensiz herşey eksik. Sensiz her yer karanlık. Sensiz hayat yok!

   Bekliyorum... Beklemek çok zor! Özlüyorum... Özlemek çok zor! Susuyorum... Susmak çok zor! Seviyorum... Sevmek çok güzel  ama yokluğun çok zor!

                                                                                                   Yavuz Okumuş
 

Sokaklarda Mutluluk Vardı...

   Çocukluğum sokaklarda geçti benim. Daracık sokaklarda koşa oynaya büyüdüm ben. Eve gittiğim de azar işitirdim annemden, üstümü başımı bu kadar kirlettiğim için. Sık sık küserdim anneme, gece sokağa çıkmaya izin vermediği için. En büyük oyun alanıydı bizim için sokaklar...

   Benim çocukluğumda en önemli şeydi bir topa sahip olmak. Ne kadar çok tason varsa o kadar iyiydi mesela. Ya da bilye başında kavgalar ederdik çoğu zaman. Bilgisayara hapis değildi hiç bir çocuk o dönemde, kurstan kursa koşmaz, geleceği için bugününü harcamazdı kimse.

   Saklambaç vardı mesela. Bulunması en zor yerler için kavgalar ederdik. Çanak Çömlek patlatabilmek için üstlerimizi değiştirirdik çocuğu zaman. Hatta bazen bir ebeyi dikerdik, çarşıya gezmeye giderdik. O zaman böyle telefonlar da yok cebimizde, ebe bizi köşe bucak arar sıkılınca evine girerdi.

   Pahalı oyuncaklar kimseyi cezbetmezdi. Çakıl taşlarıyla beş taş oynanır, çamurdan pastalar yapılırdı. büyük taşlardan kaleler kurulur, gazoz kapaklarından tekerlek yapılırdı. Kimse cafelere gitmezdi, komşuların hazırladığı salçalı ekmek en lezzetli yiyecekti o zamanlar.
 
   Kimse bilgisayar modeli ya da oyunlarda bilmem kaçıncı level olduğu ile övünmezdi, sokaklarda ayağında kaç kere top sektirebildiğin daha önemliydi. Sınavlarda en yüksek notu almak yerine, tenefüslerde bahçeye ilk çıkan olmak için yarışmak daha heyecanlıydı bizim için.

   Şimdi bakıyorum da ne kadar özlemişim o günleri... Ne çok şey öğrenmişim o günlerde... Ve ne kadar mutluymuşum o sokaklarda... Bugünün çocukları uzak sokaklardan. Kim bilir belki bizden daha şanslılar bu kadar imkanlara sahip oldukları için... Ama bilmiyorum bizim kadar mutlular mı?


                                                                                                        Yavuz Okumuş

Çocuk...

Öykü karakteri gibi bir adam... Öyle ki girişi de gelişmesi de sonucu da umut dolu, yarın kokulu... Öyle bir karakter ki gelmiş geçmiş en güzel konuların hep en ilki, hep en hakikatlisi... Yarınların sevdalandığı Çocuk... Yarınlara sevdalanmış Çocuk... Yarınlardaki umudun sevinç gözyaşları olansın sen Çocuk...
İnsanların ötekileştirilerek anlatıldığı, yargılandığı , hor görüldüğü bir dünyada insanlığıyla var olan  sayılı isimlerden birisi... Sanattan anlamayan bir millet olarak ve keza insanlığı da sayılara düşüren bir toplum olarak sen bu topluma fazlasın be Çocuk...

Öyle ki insanlık kendini bilmezlerin eline düşmüş... Öyle ki kendisini bile bilmeyenlerin ayaklarının  altlarında ezilir olmuş...  Ayaklar ki biçare... Sen böylelerine çok fazlasın... Biliyorum aslında yapacak pek bir şey yok ya da varsa da pek gözle görülür değil. Ama biliyorum ki senin umutların var ve benimde öyle... Biliyorum ki bir gün herkesinde olacak... Çünkü evvela  şunu biliyorum ki ben ; umut var ise her şeyin var demektir. Ama umut yoksa hiçbir şeyin yok! Hiçbir zaman olmamak gibi... Hani koca bir boşluk gibi... Ne varsın ne yoksun... Ne varlığını biliyorsun ne de yokluğunu... Hiçlik ama hiç olamamak arası bir şey... Belkide şey bile olamamak işte... Fazlasın Çocuk, fazla... Öyle az ki bu millet, sen fazlasın işte... Yarınlarda ol sen çocuk... En yarınlarda, en görülesi ışıklarda hep sen ol..

Kurulası bir düşsün sen Çocuk... Umuda giden bir yol... İnsanlığı hatırlatan bir giz... Görülesi bir yarın belkide... Dilerim bir gün seni anlamak bu kadar anlamsızlar için zor olmaz... Dilerim bir gün sen sensizliği düşünüp üzülenler arasında hapsolur kalırsın... Şarkılarınla düşüncelerinle tarzınla ve bir çoğunun anlamadığı düşüncelerinle en güzel an'larda ol... Seviliyorsun sen Çocuk... Seviliyorsun sen, Cem ADRİAN...
     

                                                                                                          ŞEHNAZ TEKİN

"Yazısı için Şehnaz Tekin'e teşekkür ederim... Yüreğine, kalemine sağlık Şehnaz..." (Yavuz Okumuş)

Kadına Karşı Erkek Terörü

   Türkiye'nin terörden daha büyük sorunu var ki o da: Erkek Terörü! Her gün eşi tarafından öldürülen kadın sayısı, şehit verdiğimiz asker sayısını geçti neredeyse. Peki biz Türkiye olarak bu gerçekle yüzleşiyor muyuz?

   Kadın Dayanışma Vakfı'nın yaptığı araştırmalara göre; Türkiye'de her 100 kadından 97si en az bir kere şiddet görüyor, en az %20si de silah, bıçak gibi aletlerle şiddete maruz kalıyor.

  Peki Türkiye bu konuda ne yapıyor? Türkiye'de Sosyal Hizmetler Kurumuna bağlı sadece 7(YEDİ) kadın konuk evi bulunuyor. Kadınların da bu kurumlara sığınması oldukça zorlaştırılıyor, evrakların ve işlemlerin tamamlanması haftaları bulabiliyor. Sivil Savunma Kuruluşların kadın sığınma evleri açması ise pek çok prosedür nedeniyle zorlaştırılıyor. Yeterli bulunmayan maddi destek sebebiyle de pek çok kadın sığınma evi kapatılıyor.

   Kadınlar bu konuda mücadele göstermeye çalışıyor. Peki erkekler? Erkekler kadınları yine bu konuda yalnız bırakıyor. Oysa bence bir erkeğin kadın hakları için kadınlardan daha çok mücadele etmesi gerekiyor. Erkeklik kadınları dövmekle mi yoksa, annesini, kız kardeşini, kızını erkek teröründen korumakla mı olur? Tartışılması gereken konu bu sanırım. Bence bu mücadelede en büyük rol erkeklere düşüyor. En azından bunu 9 ay karnında taşıyıp, yemeyi, içmeyi, yürümeyi, sevmeyi kendisine öğreten annelerine borçlular.

   Bir kadın şiddet görüyor çocuklarının önünde. Ailesine sığınıyor "kocandır affet" deyip geri gönderiliyor. Polise sığınıyor "kocandır affet. aile içinde olur bunlar." deyip geri gönderiliyor. Sonra bir gün manşetlerde görüyoruz o kadını. Kocası tarafından 8 kez bıçaklanarak öldürüldü. Herkes kocayı kınıyor, kızıyor ona. Ama kimse kendisinin işlediği suçu görmek istemiyor. Oysa ki "Bir suça göz yummak, ona ortak olmaktır."

   Lafı fazla uzatmak istemiyorum. Uzatmayı da sevmiyorum zaten. Ama artık bazı şeylere göz yummaktan vazgeçmeli Türkiye halkı. Artık kadına şiddete karşı herkes elini taşın altına koymalı. Erkeğiyle kadınıyla herkes...

 

                                                                                    Yavuz Okumuş