Sokaklarda Mutluluk Vardı...

   Çocukluğum sokaklarda geçti benim. Daracık sokaklarda koşa oynaya büyüdüm ben. Eve gittiğim de azar işitirdim annemden, üstümü başımı bu kadar kirlettiğim için. Sık sık küserdim anneme, gece sokağa çıkmaya izin vermediği için. En büyük oyun alanıydı bizim için sokaklar...

   Benim çocukluğumda en önemli şeydi bir topa sahip olmak. Ne kadar çok tason varsa o kadar iyiydi mesela. Ya da bilye başında kavgalar ederdik çoğu zaman. Bilgisayara hapis değildi hiç bir çocuk o dönemde, kurstan kursa koşmaz, geleceği için bugününü harcamazdı kimse.

   Saklambaç vardı mesela. Bulunması en zor yerler için kavgalar ederdik. Çanak Çömlek patlatabilmek için üstlerimizi değiştirirdik çocuğu zaman. Hatta bazen bir ebeyi dikerdik, çarşıya gezmeye giderdik. O zaman böyle telefonlar da yok cebimizde, ebe bizi köşe bucak arar sıkılınca evine girerdi.

   Pahalı oyuncaklar kimseyi cezbetmezdi. Çakıl taşlarıyla beş taş oynanır, çamurdan pastalar yapılırdı. büyük taşlardan kaleler kurulur, gazoz kapaklarından tekerlek yapılırdı. Kimse cafelere gitmezdi, komşuların hazırladığı salçalı ekmek en lezzetli yiyecekti o zamanlar.
 
   Kimse bilgisayar modeli ya da oyunlarda bilmem kaçıncı level olduğu ile övünmezdi, sokaklarda ayağında kaç kere top sektirebildiğin daha önemliydi. Sınavlarda en yüksek notu almak yerine, tenefüslerde bahçeye ilk çıkan olmak için yarışmak daha heyecanlıydı bizim için.

   Şimdi bakıyorum da ne kadar özlemişim o günleri... Ne çok şey öğrenmişim o günlerde... Ve ne kadar mutluymuşum o sokaklarda... Bugünün çocukları uzak sokaklardan. Kim bilir belki bizden daha şanslılar bu kadar imkanlara sahip oldukları için... Ama bilmiyorum bizim kadar mutlular mı?


                                                                                                        Yavuz Okumuş